Depressief door coronaregels

‘Er is geen ruimte voor versoepelingen van coronamaatregelen’.
Pardon?! Nóg langer deze beperkingen?!

Afgelopen zondag las ik die krantenkop en bám, er zat een bak bozigheid en verdrietigheid in me. Dat zware gevoel bleef de rest van de dag bij me en toen ik maandagochtend wakker werd, was het er nog. Het gevoel dat je op een doodlopende weg zit en dat je er niet vanaf kan.

Dit soort gevoelens van frustratie en onmacht… dat is gedoe. En omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart én ik expert ben in het oplossen van gedoe op de werkvloer dacht ik: ik neem je mee in wat je kunt doen als je tegen het plafond stuitert.

In mijn werk – oplossen van gedoe op de werkvloer – zijn er bottomline drie keuzes als er spanningen zijn. Het kan lang of kort duren, maar uiteindelijk wordt het één van deze opties.

De situatie accepteren. Oftewel: de ellende aanvaarden. ‘Het is nou eenmaal zo, ik kan het niet veranderen.’ Alles wat je kon bedenken heb je al geprobeerd, er zit niks anders op dan het moede hoofd te laten rusten. Als je hiervoor écht met een goed gevoel kunt kiezen is het een mooie, rustige oplossing.

Als accepteren toch niet lukt – ondanks dat je je suf relativeert, vaak en diep ademhaalt en jezelf bemoedigend toespreekt– dan is er altijd de nooduitgang. Hoe heftig ook, je kunt altijd
Vertrekken. Dat kan goedschiks, in goed overleg, maar bij gedoe gaat het vaak kwaadschiks: je belandt in een burnout, krijgt lichamelijke klachten of de bom barst met een driftbui. Dan vertrek je met slaande deuren. ‘Alles beter dan dit’ – dus je pakt je biezen, verbrandt je schepen, begint opnieuw.

Dit is een pijnlijk proces. Toch is ‘kunnen vertrekken’ een belangrijke optie. Omdat als je weet dat je weg kunt, je er voor kunt kiezen om het nog even te proberen. Zo wordt ‘blijven’ je persoonlijke keuze. Die regelruimte vermindert gedoe.

Gelukkig is er nog een mogelijkheid. Niet de gemakkelijkste, wel de meest bevredigende:
Veranderen wat er te veranderen valt. De boel naar je hand zetten. Onderzoeken hoe deze situatie wél voor je kan werken. Dat lukt het best door de focus te verleggen van het omgekeerde probleem – ‘dit wil ik niet meer!’ – naar het positieve doel: ‘zo wil ik het graag!’. En dan bedenken hoe je dat kunt bereiken. Na veertien jaar Heldere Zaken kan ik zeggen: je hebt altijd meer invloed dan je denkt. Vind je regelruimte en je voelt je stukken beter.

Die drie opties heb je altijd. Dat wist ik zeker – tot nu.

Want nu, in coronatijd, maak ik voor het eerst mee dat het ook anders kan zijn. De maatregelen zetten ons klem. Telkens opnieuw gaat veiligheid boven vrijheid. De beperkingen van de coronaregels maken velen van ons ongelukkig maar er is geen persoonlijke regelruimte., niet zonder de regels te overtreden. En vertrekken kan ook niet, overal is het hetzelfde. Dus blijft er niks anders over dan accepteren, opnieuw en opnieuw. Mensen worden zo kriegelig van het ontbreken van opties. (En voor dat je denkt, ‘Vieve is een coronawappie’- dat ben ik niet. Ik neem het virus en de gevolgen heel serieus).

Corona en haar maatregelen hebben ons gegijzeld. En nu? Kunnen we dan niks doen om dat depressieve gevoel te verminderen? Jawel, ik denk het wel. Maar dat kunnen we niet alleen, dat vraagt om een wat andere aanpak van de coronapandemie. Niet fundamenteel anders, maar met oog voor het lijden dat de beperkingen met zich meebrengt. Hiervoor volg ik de aanpak van Heldere Zaken.

Gedoe vermindert door de focus te verleggen. Dat geeft veel meer mogelijkheden om het probleem op te lossen.

Van ‘Wat willen we niet?’ naar ‘Wat willen we wél?’

In coronaproblematiek: Wat willen we niet? Code Zwart. Dat willen we echt niet, die focus houden we vast. Tegelijkertijd gaat dit alleen over ‘vermijden van het probleem’ en dat beperkt het aantal oplossingen. Ik pleit voor een bredere focus, namelijk:

Wat willen we wél? Ik denk dat ik voor veel mensen spreek als ik zeg ‘We willen corona overleven in een zo goed mogelijke gezondheid op alle vlakken‘. We willen niet slechter uitkomen, als het kan béter.

En met het verleggen van die focus ontstaan nieuwe opties. Kijk maar. Als ons doel is ‘een zo goed mogelijke gezondheid op alle vlakken’ betekent dat de randvoorwaarden anders worden. Dan is wat regelruimte nodig. Want wat goed is voor mij, is niet vanzelfsprekend ook goed voor jou. Voor de een is het sporten, voor de ander is het bijpraten met vrienden of genieten van een film in een donkere bioscoop. (En ja, de basismaatregelen blijven cruciaal. Die staan niet ter discussie.)

Het ene doen, en het andere niet laten.

Gedoe verminderd door wat meer regelruimte. Frustratie wordt minder als we dingen kunnen doen die goed zijn voor ons. En dat we daar zelf zeggenschap over hebben. Dan voelen we ons minder gegijzeld, het geeft energie, onze veerkracht wordt groter en ja, dan houden we de maatregelen langer vol. Het ene doen, het andere niet laten.

Hoe dan? Wat kan wél? Wat brengt die nieuwe focus? Nou, eerst maar de voorwaarden – naast de basismaatregelen – ik doe maar een gooi:

Voor iedereen écht goede mondkapjes, vrij verkrijgbaar
Sneltesten! Bereikbaar en goedkoop.
Veel, véél meer aandacht voor een gezondere leefstijl – corona is de beste aanleiding ever
en zo verder

En dan de mogelijkheden, even zo uit de losse pols

Eenzaamheid is een groot probleem. Laat mensen hun vrienden ontmoeten, bij voorkeur in plaatsen waar de maatregelen gemakkelijk te handhaven zijn: horeca, universiteiten, hogescholen, etc.
Sporten, daar knappen we van op! Niet rigide alle sportmogelijkheden dicht maar maatwerk voor wat wél kan. Oók voor mensen ouder dan 27.
Musea, bioscopen, theaters – open met maatwerk.

Afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan – maar je hebt een idee.

Laten we kiezen voor een brede visie op gezondheid. Geef meer regelruimte. Dan is er geheid minder gedoe en polarisatie. Ook in deze barre tijden van corona.

Mijn 50 cents.
Op naar een mooi voorjaar en blijf gezond,