‘Ja maar dat durf ik echt niet.’
‘Het moet. Anders blijft ie het doen.’
‘Ja maar ik ben bang.’
‘Ja. En dat heeft ie in de gaten. Jij zegt niet wat hij moet doen, dus bedenkt ie zelf iets. En dat is zo hard mogelijk naar de andere kant van de rijbak.’
‘Ja weet ik. Maar ik vind het zo FUCKING eng.’
‘Wat denk je nou? Hij knalt echt niet tegen de rand, hij is niet gek. Je moet gewoon blijven zitten.’
‘Ja.’ (NEE. Echt-niet-echt-niet-echt-niet!)
‘Wat is het ergste dat kan gebeuren?’
‘Dat ie onderuit schuift. Dat we vallen.’ (En ik al mijn botten breek!)
‘Dat gebeurt bij de barrelrace toch ook niet?’
‘Jawel. Gebeurt wel.’ (Dat weet jij toch ook, da’s gewoon niet waar!)
‘OK. Soms. Maar dat overleef je dan ook wel weer. Toch?’
‘Ja, denk het wel.’ (Nee man, denk het helemaal niet! Gek!)
‘Je moet hem vertrouwen. Vertrouw je hem? Heeft ie ooit iets fout gedaan?’
‘Nee. Nooit.’ (Maar hij struikelt soms over zijn eigen benen….)
‘Vertrouw hem dan.’
‘Ja maar het gaat zo hard.’ (Paniek komt aanrollen)
‘Als dat hard is, dan heb je nog nooit hard gereden. Het gaat niet hard.’
‘Jawel! Het is wel hard! Door de bocht is hard.’(KEIHARD!! DOOR DIE BAK HIER! GEK!)
‘Nou hop. Draf! En dan aanspringen in galop. Doe het Vieve.’
‘Nee. Je weet niet wat je van me vraagt.’ (Freeze)
‘Jawel.’
…
‘Vertrouw hem.’
…
‘Maar hij luistert niet.’ (Stop met ademhalen)
‘Omdat je onduidelijk bent – en nou hop! Die kant op. Kom op Vieve! Schiet op.’
‘Goed. Ok.’ (Moed der wanhoop)
‘Galop! NU!’ EN DOOOOOR DOOOOOOR DOOOOOOR DOOOOOR!!!’
Alles of niks
Als je verder wilt in ‘t leven kom je voor spannende dingen te staan, daar is geen ontkomen aan. Meestal is het een kwestie van telkens een stapje verder en zo je comfortzone vergroten. En soms is er geen ‘telkens een stapje verder’- truc: je doet het wél of je doet het niet.
In mijn voorbeeld: Mijn paard Poco galoppeert als een dolle – of hij galoppeert niet. Alles of niks. Er is geen ‘tussenin’.
Slap. Lief. Voorzichtig. Bang.
Ik ben te onduidelijk in mijn aanwijzingen, daarom gaat ie maar doen wat ie kent. Ik ben dus te slap. Of – zo heet het in de paardenwereld – ‘te lief’. Maar met lief heeft dit niks te maken. Wel met voorzichtig en bang.
Bescheiden was beter
Ik ken dit, het is een oud patroon. Als het spannend wordt ben ik niet zo goed in het aangeven van mijn grenzen. Dan is alles in mij gericht op wat er om me heen gebeurt en wat een ander doet – ik zelf doe er even niet meer toe. Ik heb dit automatisme ontwikkeld toen ik klein was. Kennelijk was het toen handiger om bescheiden te zijn en mijn mening voor me te houden, om anderen tevreden te houden en me aan te passen. Gewoon lekker duidelijk ‘dit is wat ik vind, hou daar even rekening mee’ – dat deed ik niet.
En nu is Poco de spiegel. Ik doe het nog steeds, dat halfslachtige gedoe als het spannend is. En deze keer moet ik er door heen, mijn relatie met Poco staat op het spel.
Feel the fear and do it anyway
Dus moet ik doorbijten anders verandert er niks. Dan kan ik net zo goed opgeven. Maar hoe dan?? Want mijn automatische reactie is dat ik zo ongeveer uitschakel.
Waar haal ik de moed vandaan om het te doen als ik het echt niet durf? Hier kwam ik op uit.
- Allereerst moet ik het ECHT WILLEN. Anders doe ik het gewoon niet. Simpel.
- Ik heb mezelf even niks te bieden, dus is er een soort ‘tijdelijk extern zelfvertrouwen’ nodig. Iemand die in mij gelooft en uitstraalt dat ik het kan. En dan niet zomaar de eerste de beste, nee zeg! Ik moet hem of haar helemaal vertrouwen. Dus het liefst iemand die zijn sporen heeft verdiend, die me al eerder en met succes nieuwe stappen heeft laten zetten. (Dus zo bezien werkt de ‘telkens een stapje verder’- methode wel.)
- Door dat tijdelijk extern zelfvertrouwen lukt het me om focus te verleggen naar wat ik wil bereiken in plaats van wat er allemaal fout kan gaan. En dan lukt het ook om ‘in het moment te blijven’ en voor de verandering niet helemaal af te schakelen.
- Geen achterdeurtjes! Want als ik een uitweg zie dan pak ik ‘m. ‘Dit is wat je wilt dus dit is wat we gaan doen en geen flauwekul’ – daar luister ik naar. In dit geval dan.
De afloop
Het koste wat overtuigingskracht en ik heb werkelijk al mijn moed bij elkaar moeten sprokkelen maar IK HEB HET GEDAAN! Galop door de bak. Poco scheuren, enge korte bochtjes maken en ik de teugels loslaten en toch erbij blijven met mijn hoofd, blijven horen wat er tegen me gezegd wordt en dat dan ook doen.
Joehoe! De freeze overwonnen!
Dus wat is de conclusie?
- Als je echt wilt durf je meer dan je denkt.
- Bij een freeze helpt het enorm als je niet zelf hoeft te denken, als je het denken aan iemand anders mag uitbesteden. Aan iemand die het volste vertrouwen heeft dat jij het kunt. Waardoor je het gewoon gaat doen en je grens kunt verleggen. Dus als je iets ECHT wilt maar je durft niet, zoek dan dat tijdelijk extern zelfvertrouwen. En dat hoeft niet persé een paardrij-instructeur te zijn (maar die zijn er wel goed in).
Volwassenen moeten het zelf kunnen
Tijdelijk extern zelfvertrouwen: bakken geven we aan onze kinderen, zoveel als ze nodig hebben en soms nog meer. Hoe ouder, hoe minder – en ergens vind je dan dat je het zelf moet kunnen. Wordt het onveilig om je angst en je onzekerheid te laten zien. Dan doen we iets met ‘sterk zijn’ en ‘zwakheden verbergen’. Gevolg: je raakt gefrustreerd omdat je anderen over je grenzen laat gaan.
Ook tijdelijk extern zelfvertrouwen nodig?
Herken je het automatisme van de focus op de ander en op de omgeving, van het aanpassen en ‘het jezelf veilig houden’? Heb je er last van? Daar kan ik je bij helpen. We gaan op zoek naar je oude patroon en tackelen het. Regie nemen, de situatie naar je hand zetten – en dat zonder de verbinding met de ander te verliezen. Dat doen we in concrete, toepasbare stappen en mét tijdelijk extern zelfvertrouwen. Benieuwd hoe dat werkt? Neem contact op, dan hebben we het er over.
Veel groeten,
Vieve
Noten
Zie je dat? Wat ik nodig heb als het spannend is, is hetzelfde als wat Poco van mij nodig heeft. Duidelijke leiding zodat je doet wat gedaan moet worden, ook als het spannend is. En zodat je niet zelf van alles gaat bedenken ?.
De term ‘tijdelijk extern zelfvertrouwen’ las ik in het boek Laat je niet gijzelen van George Kohlrieser.
En wil je leren paardrijden maar zit die freeze je in de weg? Ik weet nog wel een goed adresje: www.ervarenmetpaarden.nl
