Uit de praktijk van Heldere Zaken.
Nathalie is een jonge ambtenaar. Slim en ambitieus als ze is, heeft ze na haar studie al vlug een baan gevonden als beleidsmedewerker bij een middelgrote gemeente. Ze werkt er nu bijna een jaar.
Nathalie vindt dat ze niet goed uit de verf komt – en ook haar leidinggevende had meer pit en focus in haar functioneren verwacht. Zijn belangrijkste punt van kritiek: Nathalie zou meer op het proces moeten sturen dan op de inhoud.
Nathalie staat voor wat ze doet.
“Ik vind integriteit heel belangrijk. Collega’s weten wat ze van me kunnen verwachten. Ik werk graag samen, vind dat heel belangrijk. Ik kom ook graag samen tot een besluit, neem niet zo gemakkelijk het voortouw”.
Om haar vraag zo concreet mogelijk te maken, vraag ik haar “waar maak je je nu, op dit moment, zorgen over?”.
Nathalie vertelt:
“Ik heb de opdracht om onderzoek te doen voor een advies aan de Raad. Ik doe dat zelfstandig, onder supervisie van mijn collega Patrick. De aanbevelingen moeten begin september af zijn.
Ik vond het best een grote verantwoordelijkheid maar het onderzoek liep lekker. Tot ik eind juni tot de ontdekking kwam dat mijn vakantie en die van Patrick precies op elkaar aansloten! En Patrick’s inbreng heb ik nodig, hij moet het stuk goedkeuren. Er lag nog een hoop werk. Hoe dan ook: ik zag geen andere mogelijkheid dan mijn vakantie uit te stellen. Gelukkig had ik niets geboekt.
Uiteindelijk kon ik anderhalve week later op vakantie dan gepland. Het stuk was af – op de correcties van Patrick na. Patrick zei dat hij de correcties wel tijdens zijn vakantie zou doen.
Toen mijn leidinggevende vroeg of ik de einddatum van het onderzoek zou halen, heb ik geantwoord: “ja hoor!”. Stom! Omdat ik dacht: “Aiai, ik maak me zorgen!” Maar dat heb ik niet gezegd. Ik wilde mijn twijfels aan Patrick niet uitspreken. En ik vind dat je ervan uit mag gaan, dat als iemand iets toezegt dat ie het dan doet.
Inmiddels is Patrick al weer een week terug en ik heb de correcties nog niet. Ik heb er buikpijn van.
Nee, ik heb hem niet meteen aangesproken, dat vind ik gewoon niet kunnen. Je moet iemand de kans geven om weer rustig te beginnen. Ik heb hem wel direct gemaild. En hij wéét het toch, dat we dit hebben afgesproken?Ik maak me erge zorgen dat mijn leidinggevende een heel verkeerd beeld van me krijgt. Hij denkt vast dat ik niet resultaatgericht ben. Terwijl ik alles heb gedaan wat ik kon! Ik heb zelfs mijn vakantie uitgesteld!”
Aha! Dit is een veelvoorkomend probleem – Nathalie is niet de enige die in deze valkuil stapt. Omdat het zo belangrijk is om aardig gevonden te worden – of liever: omdat het zo spannend is om grenzen te stellen naar anderen – zet ze zichzelf buitenspel. En dus:
- Nathalie werkt hard om integer te zijn. Afspraak is afspraak!
- Tegelijkertijd durft ze anderen niet aan te spreken op hun verantwoordelijkheid.
- En is zij niet tevreden over haar eigen functioneren. Dit maakt haar nog meer onzeker.
- Nathalie neemt veel minder invloed op de resultaten en het proces dan mogelijk is.
- Haar leidinggevende en collega’s vinden dat ze weinig standvastig en resultaatgericht is.
- En heel concreet: het resultaat is onder de maat!
De oplossing voor deze ‘strategie van afhankelijkheid’
Aan de hand van de Dramadriehoek krijgt Nathalie inzicht in haar strategie van afhankelijkheid – en waarom dat niet werkt. Met de Heldere Driehoek zoeken we de meer onafhankelijke positie.
En oefenen we – heel praktisch – in het formuleren van zinnen die recht doen aan ieders verantwoordelijkheid, zonder aanvallend zijn.
Duidelijk zijn en toch aardig zijn.
Het is gemakkelijker dan je denkt. En het geeft veel rust in je hoofd.
Het is niet zo moeilijk om je de strategie van onafhankelijkheid eigen te maken.
Het gaat Nathalie ook lukken. Niet van de ene op de andere dag, toch de verandering is direct merkbaar. Ik voorspel haar een hele mooie, invloedrijke toekomst bij de overheid!
Meer lezen? Misschien vind je dit blog ook interessant. Of deze.
