“Mooi zeg! Echt een prachtig huis. Ik snap helemaal dat je hier gelukkig mee bent!” Ondertussen scan ik over de schouder van de gastvrouw of ik ergens een bekend gezicht zie op deze housewarming. Nope. Niemand.
“Wat daar zit is allemaal familie en daar achter in de tuin zijn de mensen van de tennis. Wat wil je drinken?”
Pfft. He get nee zeg.
Echt totaal geen zin om nu leuk te gaan staan doen.
Ik wil naar Poco.
Maar dat kan ik niet maken. Natuurlijk niet.
Leuk mens, de gastvrouw, maar die loopt met gasten rondjes door haar huis. Geen zin
geen zin
echt geen zin
….
OK even diep adem halen en dan….
“Zeg, vind je het heel erg als ik vertrek? In plaats van wat te drinken? Ik ken hier niemand en ik wil graag nog paardrijden. Dus als je het niet erg vindt, piep ik er nu tussenuit.”
“Oh echt? Goh. Nou, dat vind ik wel jammer ja. Maar ja…. als je dat wilt moet je dat doen, ik hou je niet tegen”.
Even later sta ik bij m’n auto en voel me opgelucht. En ik voel ook dat ik iets geks en brutaals gedaan heb. Was dit té assertief? Nou ja, hoe dan ook – ik ga lekker paardrijden. Toedeloe!
Toch knaagt het, ook in de dagen erna. Dus ga ik op zoek naar geruststelling. Ik bel een vriendin. Wat vindt zij?
En oh, de horror! Die vindt het dus ECHT NIET KUNNEN.
“Hoe zou jij het vinden? Je organiseert een feestje, iemand komt, vindt het niet leuk genoeg en vervolgens gaat ie weer. Dat is toch niet goed? Je had moeten zeggen dat je nog een ander feestje had! Dan doe je één drankje, misschien twee, ga even gezellig kletsen met iemand – doe ff je best Vieve! – en dan kun je daarna naar huis.”
En wat ze ook nog zegt: “Nou dan weet ik dat ook, als ik je uitnodig. Als het even tegenvalt, vertrek je gewoon weer. Leuk is dat.”
Oeh ja, als je het zo ziet.
En ik voelde het ook al wel, dit was best een lompe actie.
He verdomme.
Wat een stomme situatie. Heb ik dat.
Maar weet je wat het is?
Smoesjes, leugentjes om bestwil, ‘ja zeggen nee doen’ – ik hou er niet van. Natuurlijk heb ik bij iets ongemakkelijks de neiging om er om heen te draaien. Net als iedereen (denk ik). Maar meestal roep ik mezelf tot de orde.
- ‘Ik weet het beter dan jij maar dat zeg ik niet tegen jou’
- ‘Ik weet meer dan jij maar ik vertel het niet tegen jou’
- ‘Ik heb een oordeel of mening over jou maar dat zeg ik niet tegen jou’
Allemaal voorbeelden van ongelijkwaardigheid in communicatie en dé ideale voedingsbodem voor gedoe.
Dus meestal leg ik de vis op tafel. Daarmee heb ik vaak goede gesprekken maar soms geeft het niet zo’n fijne situaties zoals hier op deze housewarming – inclusief al mijn eigen gedoe en overdenken achteraf.
Uiteindelijk heb ik de gastvrouw gebeld. Wat vond zij van mijn plotselinge vertrek? “Wat leuk dat je hierover belt! Ja, ik vond het wel een beetje vreemd maar snapte het ook wel. Was blij dat je het eerlijk zei. Er waren ook mensen die niet helemaal niet gekomen zijn. Maar ik heb een hele fijne dag gehad. Het vervelendste vond ik dat we met zoveel vlees van de barbecue bleven zitten.”
Pfffoooeeee. Dat viel alles mee.
Fijn dat ze snapt dat dit een keuze vóór mezelf was en niet tégen haar.
Blijft de vraag: wanneer kun je helder zijn, wanneer liever een smoesje? Daar is geen eenduidige regel voor te geven. Het hangt af van de relatie, van de situatie en de belangen op dat moment. Ik heb wel mijn eigen richtlijn: Bij twijfel kies ik heldere zaken. Ik hou gewoon heel erg van gelijkwaardigheid.
Dus als je me een keertje te direct vindt, kun je dat gerust zeggen. Dan hebben we het erover. Je bent niet de eerste 🙂 en heel fijn: wij samen krijgen geen gedoe.
Oh en als laatste deze dikke tip: Zoek geen geruststelling bij je vrienden maar praat direct met degene over wie het gaat. Scheelt gedoe!
