Ai, liep ik bijna met open naïeve ogen in de opengesperde muil van de geldwolf.

Achteraf doet het me nog het meest denken aan die stofzuigerverkopers van jaar of vijftien geleden. Ze kwamen ‘m bij je thuis demonstreren: “Let eens op eens hoeveel vuil er uit uw tapijtje komt, wat een geweldig apparaat, vind u niet? Vandaag kopen =  30% korting! Maar ik begrijp het hoor, als dit bedrag voor u te hoog is.” Je laat je niet als armoedzaaier wegzetten dus koop je die stofzuiger. Voor veel te veel geld.

De mevrouw van vorige week verkocht geen stofzuigers maar advies over nieuwsbrieven.  Haar naam kende ik al langer en het leek het goede moment haar te spreken. Ik ben namelijk niet helemaal tevreden over de nieuwsbrief van Heldere Zaken. En weet ik allang: Ieder z’n vak. Dus kom ik graag in contact met een goede, betrouwbare adviseur.

Ons eerste contact was telefonisch. Ze toonde haar deskundigheid over nieuwsbrieven door me een paar figuurtjes te laten tekenen: de driehoek met low-end en high-end producten, het vierkant voor het contentmanagement en als uitsmijter: de x- en y-as met een kaarsrechte lijn die mijn stijgende omzet voorstelde na haar interventie.

Weliswaar had ze geen tijd genomen om de huidige versie van mijn nieuwsbrief te bekijken – “nee, daar kan ik niet aan beginnen” maar was desondanks heilig overtuigd dat ik gemakkelijk een ton (dus € 100.000) per jaar kan verdienen. Wat zeg ik: Méééér dan een ton (>>> € 100.000!).

Het enige wat ik daarvoor moest doen: vlug beslissen. Want haar geweldige aanbod stond maar 24 uur. Concreet: één dagje haar exclusieve aandacht voor mij, samen praten over mijn nieuwsbrief. Dit voor de prijs van € 997 ex BTW – ja, dat wil zeggen, voor de snelle beslisser. Na morgen is het namelijk € 1497 ex BTW. En zeg nou zelf… zo’n investering is toch peanuts als je straks zoveel geld gaat verdienen?

De ‘u-kunt-dit-vast-niet-betalen-truc’ uit de stofzuigerbusiness ging als volgt: “Dus je vindt dat je te snel moet beslissen? Tja, snel kunnen beslissen hoort er nou eenmaal bij als je wilt ondernemen”. Met andere woorden: Wat ben jij een knullige hobbyist.

Na mijn opmerking dat ze niet zo moest pushen, liet ze een lange stilte vallen. Het werd een wedstrijdje: wie houdt het het langst vol om haar mond te houden. Dat verloor ik. Waarna zij me te kennen gaf dat er genoeg mensen waren die wel met haar in zee gingen – dus of ik haar tijd niet wilde verspillen. Maar als ik er dan zo nodig over na moest denken: vooruit, voor deze keer: ik kreeg bedenktijd tot maandag, 09.00 uur.

Vanmorgen belde ze. Ze had geen belangstelling voor de reden van mijn afwijzing. “Nee hoor, geen tijd” en bam, weg verbinding. Ik had geen kans om te zeggen: Dank je, voor de les die je me hebt geleerd: op die manier wil ik never nooit geen zaken doen. Niet met leveranciers, niet met klanten.

Want:

• ik luister naar mijn (potentiële) klanten
• ik geef hen tijd om te bedenken wat ze nodig hebben en of ik daarbij van dienst kan zijn
• ik doe hen ze een eerlijk en passend aanbod
• daarmee accepteer ik dat ik geen ton (of meeeer!) per jaar verdien. Als dat de consequentie is van eerlijk en fatsoenlijk zakendoen: het zij zo.
• en als je vindt dat mijn nieuwsbrief nog wat tekort komt: Klopt! Het heeft mijn aandacht.