In januari werd ik vijftig. Niet echt een big deal, wel een tof feest met iedereen die me lief is. Goed gedanst en geproost en ook nog fantastische persoonlijke cadeaus gekregen. Echt in het zonnetje gezet, heerlijk!
En nog iets heel leuks. Annemarie Vriends nodigde me uit om mee te doen in haar project 50 jaar. Annemarie is fotograaf en wordt zelf ook vijftig in 2019. Onder het motto ‘gedeelde smart is halve smart’ maakt zij vijftig portretten van mensen die dit jaar vijftig worden. Hieronder zie je mijn versie.
Daarnaast vroeg ze een kort tekstje over wat het voor mij betekent om vijftig te worden. Ha, dat was een goede vraag. Uren, echt uuuren, heb ik zitten schrijven en strepen en nadenken over de kern van mijn leven tot nu toe. Wat heeft gemaakt dat ik ben wie ik nu ben?
Uiteindelijk kwam dit eruit:
Het leidend thema van mijn 50 jaar: ‘Ik ben niet goed genoeg – hoe verberg ik dat?’
Dus, hoe heb ik al die jaren verborgen dat ik niet goed genoeg ben?
En hoewel ik steeds beter weet wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil, gebeurt het me nog wel eens. Dat ik voel: ik schiet tekort.
Mijn tactieken, als beste getest:
- Sterk lijken. Op geen enkele wijze laten zien dat iets je raakt. Pokerface op, doorbikkelen. Deze paste ik als jong meisje al toe en ik was er vrij goed in. Het gaat ook wel eens per ongeluk, ik merk dan dat ik weer in dit standje zit doordat ik me zo ontiegelijk moe voel. Dan denk ik echt dat ik iets mankeer. 🙂
- Is ‘sterk lijken’ geen optie omdat het écht te spannend is: botweg weigeren. Gewoon weigeren iets te doen. “Daar ben ik niet van, nee dat doe ik gewoon nooit”. Deze aanpak werkt prima dus ik heb al heel wat geweigerd in mijn leven. Pas toen ik zag dat al dat geweiger maakte dat ik een kleiner en kleiner wereldje kreeg, ben ik mijn dapperheidstraining gestart.
- Kwetsbaarheid als wapen. Gewoon face forward erin. Beginnen met “Oooh ik kan het niet, wat vind jij, kan ik dit? Want ik vind dat ik dit niet kan, bladiebla”. Dit is echt het Slachtoffer in zijn puurste vorm. En jij bent dan mijn Redder. Dit werkt vaak en goed – maar is zo’n miskenning van mezelf.
- Heel lief en voorkomend zijn. Goed nieuws, deze heb ik al grotendeels afgeleerd! Maar ik had er echt een handje van om heel geïnteresseerd te zijn in een ander en zelf met minder genoegen te nemen – wat zeg ik: het zelfs fijn te vinden om de ander op een troon te zetten. Dan ging de aandacht mooi naar de ander – en ik in de luwte. Iedereen blij, toch?
- Altijd al vooruit denken. Dus standaard alle opties van een mogelijk spannende situatie vooraf bedenken en op alles anticiperen. Daar heb ik het heel druk mee gehad. Hard werken dit! Ik leefde dan eigenlijk drie levens, waarvan er maar ééntje echt gebeurde. Heel, heel erg vermoeiend deze. Pfft.
En dit zijn ze nog niet eens allemaal. Maar je snapt ‘m he.
Het mooie is dat dit precies de reden is waarom ik zo goed ben (ja, dat kan ik inmiddels gewoon te zeggen, ik ben goed in mijn vak!) in het opsporen van de patronen van onmacht en frustratie. En hoe je eruit kunt.
Been there, done that.
Al dat aanpassen was niet fijn en het gebeurt me nog wel eens. Maar nu ben ik vijftig en heb er toch maar een goeie draai aan gegeven. Laten we er samen iets moois en meeslepends van maken!
| Graag tot ons volgend contact! Veel groeten, Vieve |
NB -1
Wat krijg ik een hoop reacties op deze mail & blog! Zo blijkt maar weer, we zijn met zovelen, maar dat weten we niet van elkaar. De Club van ‘Ik ben niet goed genoeg’ heeft veel leden. Jammer van al die pokerfaces, zo strugglen we in stilte.
Een greep uit de reacties:
* ‘Wat een mooi en persoonlijk verhaal weer. Geeft mij veel inspiratie ?’
* ‘Mooi verhaal Vieve! Dju, wat herken ik toch altijd veel…’
* ‘Wat een mooi en herkenbaar verhaal Vieve! Ik ben dan 60 maar heb ook nog steeds last van deze patronen en moet er ook nog altijd aan (blijven) werken. Het is al veel, veel minder maar het zijn hardnekkige patronen.’
NB-2
Benieuwd naar de andere foto’s uit het Project 50 jaar? Kijk dan hier.
En kom nog eens terug, er komen telkens nieuwe portretten bij.
