Maandagochtend om 09.00 uur zou het paard geleverd worden. Het was zaterdagmiddag 16.00 uur. Cash nodig, en snel. Maar waar haal ik nu zoveel contant geld?
Internet stuurt me naar het centrum, maar daar is geen bank te bekennen. Shit. Het is al 16.30 uur. Bij de boekhandel vraag ik of de verkoopster weet waar de ING hier ergens zit?
“De bank? Oh, maar die is hier. Wij hebben zo’n automaat.”
Ze wijst. Tussen de wenskaarten en het cadeaupapier staat een gele parkeermeter.
Pardon?? Nou, dat lijkt me niet zo geschikt. Big monnies, mevrouw, daar ga ik hier niet mee hannessen!
“Oh. Ik zocht de echte bank.”
“Dit IS de echte bank tegenwoordig. Wilt u geld storten?”
“Uh,” ik aarzel – wat heeft zij ermee te maken – “nee, ik moet geld opnemen.”
“Nou, dat kan ook hoor.”
Ik, overrompeld: “OK… maar ook een groot bedrag?”
“Hoeveel moet u hebben dan?”
Ik, zachtjes – heel gek dit, maar verdorie, haast! : “Vijfduizend euro.”
Roept ze keihard naar de andere kant van de winkel:
“HÉ SANDRA, DEZE MEVROUW WIL VIJFDUIZEND EURO OPNEMEN! DAT KAN TOCH GEWOON HE?”
Ik sis: “Ja zeg! Nog harder!”
Grrr wat stom.
Weet je hoe lang het duurt voordat zo’n machine 100 x een briefje van 50 heeft geteld? Láng, heel lang. Zeker als je in de schijnwerpers staat.
Hoor ik diezelfde mevrouw achter me: “Nu voel ik me verplicht om u te bewaken.”
Pfft ja, tuurlijk. Wat moet jij nou tegen een grote boze overvaller met een mes? “Ah dat is fijn, want ik sta hier echt niet op mijn gemak.”
Ik heb die stapel briefjes zo in mijn tas gegooid, ben de winkel uitgerend en hard naar huis gefietst. Natellen komt later wel.
De f*ck! Wat gebeurde daar nou?
- Het gedoe begint al bij de verwachtingen. Wist ik veel dat ik out in the open, midden in de boekhandel, zo’n groot bedrag ging pinnen. Had ik het wel geweten, dan was ik niet in mijn eentje gegaan. Minpunten voor de bank.
- En dan die – goedbedoelende maar oei, wat suffe – verkoopster. Die was kennelijk niet bijgepraat over ‘hoe om te gaan met geldautomaat in de winkel’. Minpunten voor de boekhandel.
- Ook minpunten voor mij. Want ik vond er van alles van maar liet het gewoon gebeuren. Ik was verbluft en voelde de tijdsdruk. Het was beter geweest als ik had gezegd wat ik ervaarde: ‘Dit voelt helemaal niet goed. Zelfs onveilig! Hoe kunnen we dat oplossen?’
Op maandag werd het paard afgekeurd. Kon ik weer terug met m’n briefjes. Zelfde boekhandel, zelfde apparaat, zelfde bedrag, maar zonder omroepster deze keer.
NB
Naar aanleiding van dit voorval heb ik contact gehad met Remco van De Geldmaat (die gele parkeermeters). Wat blijkt? Het wordt gezien als een vanzelfsprekendheid dat het personeel van zo’n winkel weet hoe mee om te gaan met klanten voor dat ding. Ze krijgen wel een infomap. Over bovenstaand relaas zegt hij “je mag er toch vanuit gaan dat iedereen snapt dat het zo niet kan”. Ja, dat zou je denken, maar ja…
Hij vertelt dat een nieuwe site in de maak is waar de plek – en dus de privacy – van de automaten wordt vermeld. Mooi, dat gaat gedoe schelen.
Remco vroeg mij ook in welke winkel dit was en dat heb ik hem verteld. Ai, ben ik nu aan het snitchen? Had ik zelf dit stukje moeten laten lezen aan de verkoopster? Nee, ik kies ervoor om dat niet te doen en hier te volstaan met wat ik ook tien keer tegen Remco heb gezegd: ‘Ik weet dat ze het goed bedoelde, het pakte alleen zo rottig uit’.
