Die ene ranzig mossel, die heb ik in m’n mond
En ik heb al gebeten
Oh wat goor dit. Afgrijselijk
Een servet! Nee, nergens een servet
Ik zit in een hoekje. Ik kan er niet uit!
En we zitten hier met z’n elven!
Maar hé!
Al zat ik hier met Willem Alexander!
Weg met dat ding!
Ik spuug die smerige mossel zo terug op mijn bord.
“Sorry mensen, dit was even nodig.
Foute mossel ja.
Excuus. Pardon.
Nee hoor het gaat wel.
Sorry sorry
Kan gebeuren
Eten jullie maar lekker verder
Ik ga even servetjes halen”.
HAHAHAHA IN MY DREAMS!
Want zo ging het in het echt:
– let op: stalen gezicht –
OOOH HELP GATVERDAMME NEE
Ranzig ranzig –
gatverdamme die mossel! Niet goed! Waaah
HIJ MOET WEG
Servet?!
Shit nergens servet
Waar is mijn tas – mijn tas – geen tas
Bord?! Nee! Al die mensen! Gaat niet
In mijn handen dan?
…
Oh my
Dan slik ik m wel door
Ja ik slik
Weg is ie
…
Oh nee.
Dit is niet goed.
Voedselvergifting.
Zo ontzettend ziek. Het duurde drie dagen voor ik weer een beetje kon eten.
En waarom? Ik wil niet de dombo zijn. Ik schaam me zo. Ik wil niet opvallen, zeker niet met zoiets smerigs. Dan verliezen zij hun eetlust. En de gastheer voelt zich rot. Wil ik ook niet. Ik heb zelfs achteraf gezegd dat het kwam van het eitje op zondagochtend.
Ik weet ook wel dat het stom is. Maar ik heb op dat moment geen andere keuze. Ik doe gewoon alsof het niet gebeurd. Glimlachen. Frietje eten. Doorgaan.
All well here, niks aan de hand.
En achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan.
***
Dit is niet mijn verhaal, maar het verhaal van mijn buurvrouw. Ik sprak haar over de heg. “Hee! Ben je afgevallen?” en toen vertelde ze dit. En ik herken het! Had mij ook kunnen overkomen.
Sterker, zoiets is me ooit overkomen. Met een lepel wasabi. Ik dacht serieus dat ik er in blééf – mensen, bel 112 – maar bleef stoïcijns zitten.
Nee hoor niks aan de hand hier.
Waarom doet ze dit?
Ik heb het mijn buuv gevraagd. Welke gedachten gingen er door haar hoofd? Ze vertelt over eerdere ervaringen. Over sterk zijn en niet laten merken wat ze echt voelt. Het automatisme om ‘de ander’ belangrijker te maken dan zichzelf. Over zorgen dat de ander zich goed voelt. En dat er op het moment van die ranzige mossel geen andere keuze in haar opkwam dan ter plekke onzichtbaar worden.
Het programma ‘Je bent goed genoeg als….’
Mijn buurvrouw is – net als veel anderen – goed geprogrammeerd om ongemak voor zichzelf te houden. Om anderen niet lastig te vallen. Dit programma heet: Ik ben pas goed genoeg als de ander zich goed voelt.
Veel mensen hebben zo’n programma. Ergens in je kinderjaren pik je op dat je niet vanzelf ‘goed genoeg’ bent, maar dat daar een voorwaarde aan is verbonden. Je moet iets DOEN of iets LATEN om goed genoeg te zijn. Je leert dat zo goed – in de loop van je leven komen andere opties niet eens meer in je hoofd op of lijken wel heel egoïstisch.
En achteraf denk je: ‘Ik had gewoon dit en dit….’
Maar eigenlijk, deep down, weet je ook wel dat je dat niet zou doen. Te moeilijk. Te spannend. Dan maar liever slikken, eventueel zelfs een hele gore mossel.
Herkenbaar?
Dan weet je hoe dwingend zo’n programma kan zijn. Weet ik ook.
Hoe kom je er van af?
Gewoon rationeel besluiten ‘vanaf nu doe ik het anders’ werkt niet – anders was je er al lang vanaf, toch? Dus het moet anders. Maar hoe? Waar moet je beginnen?
Ik weet waar je kunt beginnen
Ieder heeft een eigen persoonlijk patroon waarlangs zijn of haar programma verloopt. Daar begint het: herken jouw automatisch programma, word je bewust van het patroon van jouw inefficiënte communicatie. Daarvoor hoef je niet allerlei oud zeer op te rakelen – het patroon zit ook in kwesties die je vandaag dwarszitten.
Vervolgens gaan we op zoek naar wat je wél zou willen. We volgen daarbij de stappen van de Heldere Driehoek. Zo omzeil je je automatische keuzes en ontdek je hoe het anders kan: minder afhankelijk, met focus op wat je wél wilt en wat bij jou past.
Ook voor jou het proberen waard?
De Heldere Driehoek biedt nieuwe opties voor moeilijke en spannende situaties. Met de Heldere Driehoek-methodiek hebben al veel mensen de stap gezet naar betere keuzes voor zichzelf. Het is geen rocketscience. Het is een verrassende, werkbare, nieuwe manier om te kijken naar je gedrag en communicatie. Weet je hoeveel rust en energie dat geeft? Ik kan het iedereen aanraden.
Wil je ook snappen hoe jouw programma werkt? Dat kan. Schrijf je in voor de workshop ‘Gedaan met Gedoe’ op 16 oktober 2019.
Liever meteen écht aan de slag? Kan ook. Neem contact op, dan plannen we een gesprek hierover.
Dat niet maar wel graag op de hoogte blijven? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief, dan krijg je elke twee weken meer van dit in je mailbox.
Graag tot ons volgend contact
Veel groeten
Vieve
PS
Dank je wel lieve buurvrouw voor je open antwoorden op mijn erg persoonlijke vragen. En ja, ik hoop ook dat het zo nog ergens goed voor geweest ?
