‘Kijk dan! Erg hè, hierin ben ik een tonnetje’
Wij, moeder en dochter, passen spijkerbroeken bij Levi’s. Het is vrijdagavond tijdens de eerste lockdown en het is stil in de winkel. Ik draai voor de spiegel. Zo’n high-waist is het kennelijk helemaal, maar getver, nee, ik vind het niks. M’n zwembandje moet erin, het zit te strak en ik lijk wel zwanger. Uit met dat ding.
‘Huhum – als er iemand hier een tonnetje is, ben ik het wel.’
Opeens staat de verkoopster naast me en ze is, hoe zal ik het zeggen… nou ja, inderdaad, een tonnetje. Een jaar of vijfentwintig, komt ongeveer tot mijn middel en ze is rond aan alle kanten. Een klein mooi rond tonnetje. Automatisch schiet ik in standje ‘nou, dat valt toch allemaal wel mee’ maar ik slik het in. Het valt niet te ontkennen, van ons drieën is zij verreweg het tonnerigst. Het verschil tussen haar en mij is zo groot dat ik met goed fatsoen mijn twijfels over mijn eigen lijf niet kan uitspreken.
‘Weet je,’ zegt ze ‘we zijn allemaal mooi zoals we zijn. Jij ook.’
‘Euhhh ja natuurlijk,’ stotter ik. ‘Ja maar vroeger was ik echt altijd héél dun (écht niet, van schrik ga ik overdrijven), maar nu ik wat ouder word enzo…. Het is gewoon even wennen die spekjes…’
Ik lach er schaapachtig bij. Ik ben in de war.
Dit is gek, ze gooit de gebruikelijke verhoudingen helemaal op z’n kop: Ik ben dubbel zo oud als zij, ik ben de klant en zij de verkoopster en vergeleken met haar – naar het westerse denken dan hè – heb ik veel meer de looks dan zij. Dat zijn drie redenen waarom mensen onbewust een ongelijkwaardige positie kiezen. En toch spreekt ze me toe als een moeder haar dochter.
‘Ja, ik herken het. Maar het is niet nodig. Het wordt tijd om dit allemaal achter ons te laten’.
Mijn dochter Lara en ik kijken elkaar wat aan. Wat bedoelt ze?
‘Hier trekken we een streep. Zie je ‘m?’ Met haar voet wijst ze een denkbeeldige lijn tussen twee pashokjes.
Ja…? (Nee – maar nu willen we het weten ook)
Ze gaat naast me staan, pakt mij hand en zegt: ‘We gaan dadelijk over de streep. Daar stopt het negatieve denken over ons lijf. Eenmaal over de streep accepteren we hoe we eruitzien en gaan we ervan genieten. Ben je klaar?’
‘Eeuuhh…ja?’
‘Nou, daar gaan we dan!’ En hand in hand zetten we een grote stap tussen de pashokjes.
‘Zo!’ zegt ze stralend. ‘Dat was niet moeilijk he!’
Nee, dat was niet moeilijk maar wel een hele ervaring. Geweldig, iemand die zo bewust gelijkwaardig communiceert en haar eigen boodschap verkondigt. En het lesje body positivity was mooi meegenomen. All bodies are good bodies!
We vertrokken met vijf broeken – voor mij met low-waist, voor Lara met high – en een dijk van een verhaal.
