“En wat is jouw oplossing om je werk af te krijgen als je te weinig tijd hebt?”
“Nou, gewoon, harder werken!” antwoordde ze op een toon van ‘ja, hoe anders?!’
“En hoe gaat dat, houd je het een beetje vol?”
“Euh, ja, nee….” en in tranen vertelt Marit over de lamme vermoeidheid die maar niet over gaat, over de machteloosheid dat niemand haar kan helpen met de bergen werk, over de tas die vrijdag mee naar huis gaat, over het werken tijdens zwemles van haar dochter. En dat het gelukkig bijna kerstvakantie is. Maar dat er nog zoveel moet gebeuren…
Harder werken is niet de oplossing.
Daar is Marit nu ook achter. Maar wat dan wel?
Werk overdragen?
Nee, gaat niet – haar collega’s werken ook heel hard. En veel. Geen ruimte daar.
Nee zeggen kan ook niet.
Want alles is belangrijk. En alles is van alles afhankelijk.
En gewoon heel hard ‘STOP’ roepen?
Het gewoon niet meer doen? Nee! Dat kan echt niet, want dan komt het werk bij haar collega’s terecht. Dus dat zou heel oncollegiaal zijn.
In Marit’s ogen is de oorzaak van haar overwerktheid: teveel werk in te weinig tijd.
Dwingende deadlines, urgente bestuurlijke opdrachten, collegiale vragen tussendoor, vervangen van zieke collega’s en de volle mailbox zorgen voor een dwingende waan van de dag. Klopt. En tegelijkertijd is dat maar een deel van het antwoord.
Een veel groter deel zit in Marit’s persoonlijke werkstijl. En dat gaat niet over inhoudelijke zaken.
Marit: “Ik ben eigenlijk best wel perfectionistisch, alles moet gewoon helemaal goed. Ik houd er van om mijn werk helemaal af te hebben. Want ik wil geen opmerkingen krijgen achteraf. Nadeel daarvan is dat ik veel nadenk. En ook wel twijfel. Daardoor blijven dingen soms wat langer liggen, ja. En ik slaap er slecht van, als ik ‘s nachts wakker wordt slaap ik moeilijk weer in”.
Of kijk naar Sander, medewerker projectbureau. Staat met z’n werk op en gaat er mee naar bed. Wat is zijn oplossing om zijn werk af te krijgen?
“Haha! Nee zeg. Dat lukt nooit, mijn werk is nooit af. Alles moet gebeuren. Iedereen in de projectgroep heeft zijn eigen taak en ik pak alles op wat niet bij de taak van de anderen past.”
Tjee zeg. Heftig.
Dat klinkt als een berg die na elke bocht weer een beetje hoger is dan je aanvankelijk dacht.
“Nou, ja, als je het zo zegt… dat voel ik ook wel. Het is ook belachelijk veel. Maar ja, het moet gewoon allemaal gebeuren. En weet je, een tijdje kan ik er best van genieten om zo tak-tak-tak alles af te tikken. Maar opeens ben ik dan zo gaar, dat ik geen zin meer heb in andere mensen. En waar ik ook van baal, is dat ik geen tijd heb om te doen waar ik echt goed in ben. Denkwerk. Analyses maken. Onverwachte lijntjes leggen tussen dingen die gebeuren en tussen mensen. Eigenlijk alles wat ik nu niet doe.”
In Sander’s ogen is de reden van zijn harde werken: ‘het moet, er is geen keuze’.
Ook voor hem is de waan van de dag leidend. Door al die mailtjes, telefoontjes en regelzaken is er geen tijd voor iets anders. Dat is waar – en tegelijkertijd is het is maar een deel van het antwoord.
Na wat speurwerk hebben we de onbewuste overtuiging, de ‘bril’ waarmee Sander de werkelijkheid bekijkt, op tafel.
Sander: “Ok, Ik snap wel wat je bedoelt. Ik voel me pas echt goed als mensen het goed vinden wat ik doe. Het is niet zo tof om hardop te zeggen, maar ik kick erop als ik belangrijk ben. Als ze niet zonder mij kunnen. Dat is de reden dat ik die stomme klusjes doe.”
De werkdruk van Marit en Sander komt door de hoeveelheid werk – én door de verborgen oorzaak.
Dat is de onzichtbare bril waarmee zij kijken naar zichzelf en de anderen. De bril staat voor de onbewuste, belemmerende overtuigingen. En deze bril staat – zonder dat ze er erg in hebben – altijd al op hun neus en kleurt de aannames die zij doen, de besluiten die zijn nemen en de conclusies die zij trekken. En achteraf rechtvaardigt de bril al hun keuzes. “Ik kan niet anders!” Door deze bril worden ze opgejaagd en gaan ze niet op zoek naar andere opties. ‘Hup hup doorgaan! Alleen dan ben je goed genoeg!’
We hebben allemaal zo’n bril. En dat leidt echt niet altijd tot problemen. Maar als je last hebt van werkstress, is het zaak om jouw kijk op de werkelijkheid te onderzoeken.
Wat is jouw bril? Hoe jaag jij jezelf op? Wanneer ben jij goed genoeg? Zodra je je daarvan bewust bent kun je andere, betere keuzes maken. Zodat je met minder moeite, beter uit de verf komt.
Benieuwd hoe dat werkt? Neem contact op via info@heldere-zaken.nl of bel me op 06 52 372 572 .
Je bent van harte welkom!
Wil je voor de verandering eens profijt hebben van je werkstress? Dat kan ook!
DOE EENS IETS GEKS MET JE WERKSTRESS en speel de werkstressbingo. In je eentje, met je collega of met je team. Veel plezier!
