Dit filmpje gaat over een bijzonder fenomeen: over werken op wilskracht. Over uitkijken naar een grote operatie omdat je dan eindelijk gelegitimeerd niks hoeft te doen. Rust op doktersadvies. Hoef je het niet zelf te beslissen. Hè hè.
Maar gaandeweg deze week ging dit filmpje ook over iets anders. Namelijk over de vraag: wanneer is het goed? Of goed genoeg? En in wiens ogen dan?
Als je ’t filmpje kijkt zie je een happy Vieve, hoog in energie, gebaren, tussenzinnen, druk praten, grapjes – bepaald niet strak geregisseerd: ik had een boodschap en die wilde ik kwijt.
Mijn – allerliefste – assistente in technische zaken vond dat het wel wat strakker mocht, beter voorbereid, meer gepolijst en minder telkens de interactie met het publiek zoekend.
Oh my. Ze bedoelt het goed, hè. Ze wil graag dat mijn Heldere Zaken een succes zijn. Maar ze slaat met die opmerking echt precies op de rode knop in mijn hoofd. IK.BEN.ALS.MEZELF.NIET.GOED.GENOEG.
Dan freeze ik. Acuut zakt mijn energie en is mijn zelfvertrouwen weg. “O ja. Ik ben niet OK als ik mijn eigen zelf ben. Ze heeft gelijk.”
Dus werd het filmpje helemaal onder handen genomen. Tussenzinnen weg. Gekke opmerkingen eruit. Euhs en aahs weg. En toen… toen was het een raar filmpje geworden met weinig happiness.
Maar da’s ook niks, zo’n slap aftreksel. Dan maar als mijn niet perfecte zelf, nu wordt het niet beter. En het is goed genoeg. Onderstaand het eerste filmpje, met kleine knipjes.
