Koe Hermien houdt de gemoederen nogal bezig.
Hermien is dat eigenwijze beest dat zich niet willoos het slachthuis binnen liet voeren. In plaats daarvan nam zij de benen en verstopte zich in de bossen bij Deventer. Haar partner in crime, koe Zus, liet zich wél vangen en dus zwerft Hermien al zeven weken in haar uppie door het bos en is iedereen te slim af. Wat jagers, slagers en dierenartsen ook bedenken – zij laat zich niet pakken. Dat is een knap staaltje koeienslimheid.
Nu struinen er vrijwilligers door de bossen om haar te vangen, worden er lokkoeien uitgezet, heeft iedereen een mening en start de Partij voor de Dieren een crowdfundingactie waarmee al bijna een halve ton bijeen is gebracht. Daarnaast is Twitter verrijkt met prachtige haghtags als #FreeHermien, #Cowfunding en #MeKoe.
We zijn er maar druk mee. Waarom spreekt ze ons zo aan?
Nou, omdat Hermien iets heel bijzonders deed: zij verliet haar kudde.
Iets wat tegen ons (en ook tegen haar!) gevoel ingaat. Wow! Dat is niet niks, dat is een stap met grote consequenties. In de kudde is het een stuk veiliger dan daarbuiten. Koeien beschermen zich tegen gevaar door in een groep te leven. Een moderne Nederlandse koe heeft niet zoveel natuurlijke vijanden – maar weet Hermien dat?
En dat geldt precies zo voor ons mensen. Ook wij vinden het heerlijk comfortabel in onze groep.
Het is er bekend, je hoeft er niet over na te denken, weet wat er van je verwacht wordt, het biedt structuur en een identiteit. Je begrijpt de grappen en de gevoeligheden van jouw ‘kudde’. En zelfs als het maar net goed genoeg is en er veel te klagen valt, is het niet gemakkelijk om de groep te verlaten. Een andere baan zoeken, breken met je relatie, ontslag nemen en voor jezelf beginnen: dat doe je niet zomaar. Je wikt en weegt. En je denkt: Is het nou echt zo erg of houd ik het nog wel even vol?
Mensen dromen over vrijheid en onafhankelijkheid: het trekt ons en we zijn er bang voor.
Want hoe zal het zijn daar, als je op jezelf aangewezen bent? Het is als de olifant aan het paaltje. Eén stap en je bent vrij, maar toch blijf je waar je bent. Alsof je gevangen bent, alsof je niet zelf kunt beslissen en afhankelijk bent van de groep*.
Koe Hermien waagde de sprong naar onafhankelijkheid en vrijheid.
Haar vlucht spreekt zo tot onze verbeelding, we vinden dat zo’n verlangen naar autonomie beloond moet worden. En zo wordt er veel geld wordt bijeengebracht voor een plek in een koeienrusthuis. Nou maar hopen dat zij dat ook een goed alternatief vindt.
Het lijkt wel een trend. In Polen was er ook een koe die het aandurfde om haar kudde te verlaten. Zij ontsnapte van een boerderij en werd na wat omzwervingen opgenomen in een vervangende groep: een kudde wilde bizons.
En ook dat is wat wij doen – we verlaten de ene groep en gaan op zoek naar een andere.
Ergens bij horen, niet alleen zijn, bevestigd worden in je bestaan:
dat is wat ons ten diepste drijft en wat het zo moeilijk maakt
om het stuur van je leven om te gooien.
Voel jij je ook wel eens als Hermien? Voel je je klem zitten, wil je wel graag iets anders maar je weet niet hoe? Wil je de stap van afhankelijkheid naar meer onafhankelijkheid maken, zelf de regie over je leven nemen?
Ik help je om je belemmerende patronen te onderzoeken en andere keuzes te maken. Lekker praktisch en concreet.
Kijk voor een eerst indruk op www.heldere-zaken.nl of bel 06 52 372 572. Mailen kan ook: vieve@heldere-zaken.nl
* Marc Oonk van Mensiumgroep schreef hier een mooi stuk over, hoe zij werken met olifantjes. Lezen?
Met dank aan Foto Hissink, voor de foto.
