Long time ago, toen ik nog werkte voor de gemeente Eindhoven, moest ik eens een plan presenteren. Ik heb werkelijk geen idee meer waar het over ging – HOE het ging weet ik nog precies.
Ik aan de slag. Goed nadenken, wikken en wegen, praten met stakeholders, de consequenties in beeld, financiën, maatschappelijke gevolgen: ik had alles gecovered. En ook de briljante wending, dé move die je niet zag aankomen, ontbrak niet.
Mijn onderliggend doel (en mijn niet-aflatend streven destijds): dat iedereen zou zeggen ‘Woow zeg! Dat heb je écht goed gedaan, Vieve.’
Ik sta voor de groep, leg het plan uit. Zweet in mijn handen – wat vinden ze ervan? Komt het applaus? Hmm. Het plan is niet verkeerd maar er is ook kritiek. Dit moet het anders, dat heb ik over het hoofd gezien. Hè, shit, dat valt tegen.
Ik hou me goed. Natuurlijk. Maar ben verdrietig en onzeker.
Ah, nog één kans op een lekker compliment!
Daar is mijn leidinggevende. Die zal toch zeker wel gezien hebben hoe goed en doordacht het was? Hoe hard ik eraan gewerkt heb? Ik vraag niet naar zijn mening, ik hoop gewoon heel erg dat-ie zelf iets zegt. En ja, dat doet hij!
Weet je wat hij zei – en hij meende het echt. Hij zei: ‘Wat zag je er goed uit, Vieve!.’
BAM.
Wat een afknapper.
Als een natte dweil in mijn gezicht.
En niet eens omdat het zo stereotiep was, zo ongelijkwaardig, zo’n ‘oudere man-jongere vrouw’-ding. Oordelen op uiterlijk is stom, toen ook al. Maar dat was niet het pijnlijke. Het was zo’n koude douche omdat ik geen erkenning kreeg voor iets waar ik erg mijn best op had gedaan, maar wel voor iets wat er écht niet toe deed op dat moment.
Hoe goed bedoeld ook, zo werd zijn compliment een belediging. Omdat hij helemaal voorbij ging aan wat ik gedaan had.
(Het zou mooi zijn geweest als ik nu kon vertellen ‘en toen zei ik hoe erg me dat tegenviel. Hij begreep het, bood zijn excuses aan en zei dat -ie het vanzelfsprekend vond dat ik zo’n goed werk afleverde en dat ie daarom niks gezegd had’. Maar nee, zo dapper was ik niet. Ik heb de opmerking geïncasseerd en mijn teleurstelling verbeten. En dat is dan weer precies de reden waarom ik het zo goed onthouden heb. Zo gaan die dingen.)
De erkenning van anderen, dat is waar we ons bed voor uitkomen. Het is what keeps us going. Niet iedereen wordt getriggerd door hetzelfde en niet iedereen heeft evenveel erkenning nodig – maar het geldt wel voor ons allemaal. We werken niet zozeer voor het geld – ja, ook natuurlijk – maar zonder erkenning worden we snel heel ongelukkig.
Onderstaand vind je een korte opname uit een online groepstraject van vorig jaar. Hierin leg ik de basis uit over erkenning. Boeiend. Doe er je voordeel mee. Weet je meteen hoe je jezelf en anderen in de actiemodus krijgt.
Ik zorg dat mensen goed uit de verf komen op hun werk. Dat ze bereiken wat ze willen bereiken én dat de relatie met collega’s en medewerkers verbetert. En met succes – dat is waarom ik dit werk al bijna 15 jaar mag doen.
Is dit wat je nodig hebt, voor jezelf, je medewerker of voor je collega?
Wil je meer weten over de aanpak van Heldere Zaken, over een individueel traject of wil je als HR inzicht krijgen in de dynamiek van gedoe? Neem dan contact op per mail. Bellen of appen kan ook: 06 52 372 572.
Veel groeten,
Vieve
juni 2021
